Posadzki żywiczne do niedawna nazywano wyłącznie przemysłowymi. Podłoga z żywicy, teraz coraz częściej wykonywana jest w domach jednorodzinnych, i to nie tylko w garażu czy kotłowni, ale także w salonie.
PODŁOGA Z ŻYWICY – WYTRZYMAŁA I NOWOCZESNA
Posadzki żywiczne były głównie przeznaczone do zastosowania w przemyśle, halach wystawowych czy w biurowcach. Takie było ich pierwotne przeznaczenie. Dlatego ich podstawową cechą jest trwałość, twardość i wytrzymałość mechaniczna. Polecane są do garaży, kotłowni, pralni czy warsztatu. Dzięki zastosowaniu wypełnień z kruszyw, folii lub kompozycji kolorowych lakierów można stworzyć z nich bardzo dekoracyjną podłogę, nawet do salonu.
RODZAJE POSADZEK ŻYWICZNYCH
- Żywiczna posadzka cienkowarstwowa może być zrobiona w domu jednorodzinnym, ale zdecydowanie nie jest polecana do pomieszczeń takich jak kuchnia czy przedpokój. Ta posadzka ma około 0,5 mm grubości. Jest to betonowa wylewka pomalowana dwuskładnikowymi farbami epoksydowymi, czasem z żywicą gruntującą. Jedynie taką powłokę można wykonać samodzielnie. Jest to podłoga nieodporna na intensywną eksploatację.
- Posadzki wylewane grubowarstwowe są polecane do domów jednorodzinnych – do kuchni, salonu, łazienki. Mają 2-4 mm grubości. Powstają po nałożeniu kilku warstw lakieru podkładowego i nawierzchniowego. Wyglądają jak idealnie gładka tafla kolorowego szkła. Jeśli będą mocno eksploatowane, zmatowieją i lekko się porysują. Nie wpływa to na jakość i zużycie posadzki, ale podłoga zacznie wyglądać mniej dekoracyjnie. Montaż spieków kwarcowych odbywa się etapowo. Stalową zębatą pacą równomiernie rozkłada się klej na powierzchni, a następnie przykleja się płytę. Gdy klej wyschnie, przerwy pomiędzy spiekami wypełnia się fugą.
- Posadzki grubowarstwowe kwarcowe poleca się do pomieszczeń, które będą narażone na duży ruch pieszych (hol, korytarz). Powstają po zatopieniu w bezbarwnej lub barwnej żywicy kolorowego lub naturalnego piasku. Olbrzymi wybór kruszywa daje możliwość różnorodnego wykończenia posadzki. Może być ono jednobarwne lub stanowić mieszaninę kolorowych piasków. Wypełnienie z piasku zwiększa odporność powłoki na zarysowania.
PRZYGOTOWANIE PODŁOŻA POD POSADZKĘ ŻYWICZNĄ
Posadzka żywiczna może mieć grubość tylko 0,5 mm, dlatego jej podłoże musi być idealnie gładkie i poziome. Przed wykonaniem posadzki należy ocenić jakość podkładu podłogowego pod kątem twardości i wytrzymałości mechanicznej – musi być co najmniej klasy C16/B20. Jeśli powierzchnia nie jest równa, montaż spieków kwarcowych nie jest zalecany. Przez przystąpieniem do niego trzeba położyć warstwę wyrównującą z cementowej zaprawy samopoziomującej.
Ze świeżo położonego betonu, który dojrzewał co najmniej cztery tygodnie i osiągnął wilgotność nie większą niż 3%, należy zeszlifować lub ześrutować mleczko betonowe i usunąć kurz. Stary beton trzeba umyć, odtłuścić, usuwając plamy detergentami lub płomieniami. Wszelkie nierówności oraz poprzednie powłoki należy zeszlifować, a rysy czy pęknięcia wypełnić.
ŁĄCZYMY SKŁADNIKI – BAZA I UTWARDZACZ
Preparaty żywiczne (poliuretanowe, epoksydowe, metakrylowe) to lakiery dwuskładnikowe. Składają się z bazy i utwardzacza, które należy połączyć w odpowiedniej proporcji. Jeśli nie zużywamy od razu całego opakowania, musimy precyzyjnie odmierzyć właściwą ilość komponentów. Oba składniki trzeba dokładnie mieszać przez dwie do pięciu minut niskoobrotową wiertarką z mieszadłem. Jeżeli je niedostatecznie wymieszamy lub dobierzemy niewłaściwe proporcje składników, powłoka może nierównomiernie wysychać lub mieć niejednorodne własności. Wydajność lakierów wynosi 4-8 m2/l, gdy są nakładane jako grunt, lub 6-10 m2/l – jako powłoka nawierzchniowa.
W trakcie prac temperatura w pomieszczeniu powinna wynosić co najmniej 10-15°C, a wilgotność powietrza nie może przekraczać 80-90%. Optymalna temperatura to 20-23°C. Preparaty nakłada się bezpośrednio po wymieszaniu.
Trzeba jednak pamiętać, że im niższa temperatura w pomieszczeniu, tym wolniej przebiegają procesy chemiczne. Biorąc pod uwagę, że specyfika lakierów dwuskładnikowych polega na tym, że po wymieszaniu komponentów zwykle jest mało czasu na ich aplikację (czasem tylko 15-30 minut), układanie posadzek w niższej temperaturze daje wykonawcy więcej swobody.
KOLEJNOŚĆ NAKŁADANIA WARSTW
Zależnie od stanu podłoża i zaplanowanego efektu najpierw należy nałożyć dwie-trzy warstwy gruntujące, potem dwie-trzy nawierzchniowe. Jedna ma około 0,5 mm grubości, nawierzchniowe mogą być nieco grubsze. Przerwa pomiędzy nakładaniem kolejnych warstw lakieru wynosi co najmniej 16 godzin. Suchość pyłową (nie klei się do ręki) powierzchnia uzyskuje nawet po 40 minutach od nałożenia (zależnie od preparatu), ale stabilizację utwardzenia, po mniej więcej dobie. Jeśli od nałożenia jednej warstwy do rozprowadzenia kolejnej powłoki minęło więcej niż 24 godziny, może to spowodować zmniejszenie przyczepności podłoża. W takiej sytuacji trzeba je przeszlifować.
CZAS
Ze względu na czas schnięcia i utwardzania się kolejnych warstw (epoksydy i poliuretany wymagają co najmniej 24 godzin), niezależnie od wielkości powierzchni, cykl realizacji posadzki jest taki sam i trwa pięć-sześć dób, ponieważ poszczególne warstwy układa się w kolejne dni.
